در بیانه شماره 1 مفاهیم حسابداری بر استفاده کنندگانی که فاقد هر گونه قدرت هستند تاکید شده وموضوع مربوطه از این نظر مورد انتقاد قرار گرفته است که فرضیه بازار های کارا موید این است که قیمت بازار سهام بوسیله اقدامات سرمایه گذاران بسیار آگاه تعیین می شود.اگر وضع بدین منوال باشد ،اهداف گزارشگری مالی نباید ارائه اطلاعات به سرمایه گذارانی باشد که دارای توانایی اندک هستند،بلکه باید اطلاعات به عموم مردم داده شود.که اگر بدین گونه عمل نشودکسانی که به این اطلاعات دسترسی درون سازمانی و خصوصی دارند می توانند در سایه این گونه اطلاعات انحصاری به بازدهی بسیار زیادی دست یابند.
باید یک سلسله گزارشات و اطلاعات مربوط برای اهداف(الگوهای پیش بینی و تصمیم گیری) خاص ارائه کرد. اما امکان دارد این فرآیند به بهترین نتیجه منجر نشود ، زیرا با توجه به اطلاعات ارائه شده امکان دارد استفاده کنندگان از بهترین الگوها استفاده نکنند.
نهایتا:
FASBبه این واقعیت توجه لیکن چنین استدلال می کند که استفاده کنندگان از گزارشات دارای وجوه مشترک هستند ، بنابراین تامین هدفهای عمومی به وسیله صورتهای مالی ارائه شده کافی است.
اما این به این معنی نیست که نیازهای خاص گروههای مشخصی از استفاده کنندگان تامین نشود.
به بیان ساده تر:
در صورتهای مالی که اهداف کلی و عمومی را تامین می کند تلاش در این راه صورت می گیرد که نیازهای بیشترین تعداد استفاده کنندگان مالی تامین گردد.
با توجه به هزینه ها اطلاعات می بایست سودمند باشد یعنی منافع آن بیش از هزینه های آن باشد .این مطلب در ظاهر ساده اما در حقیقت تجزیه و تحلیل آن بسیار مشکل و در مواقعی غیر ممکن است.
به گفته FASB|:
هزینه های مربوط به تهیه کنندگان آن تحمیل می شود در حالی که تهیه کنندگان و استفاده کنندگان هر دو از منافع حاصل بهره مند می شوند. در نهایت هزینه ها و منافع در سطحی بسیار گسترده پراکنده می شود(رهگیری آن مشکل می گردد)
همچنین منافع به مصرف کنندگان هم منتقل می شود.
البته نمیتوان تجزیه و تحلیل هزینه منفعت را در چارچوبی خارج از تهیه کنندگان و استفاده کنندگان مورد بررسی قرار داد.
بنابراین:
پس نمی توان در مورد دقیق بودن محاسبات ادعای چندان زیادی نمود.
ایرانیان از قدیم الایام به ساختن باغ ها و باغچه ها در حیاط و دور و بر بنا ها علاقه خاصی داشته اند، آنها باغچه هایی را در اطراف بنا می ساختند ”په اره دیسه“ یا پردیس می نامیدند، که به معنای پیرامون دژ یا ”دیس“بود. ”دیس“ به معنای بنا بوده و کسی که آن را می ساخت ”دیسل“ یا بنا می خواندند.
فرمانروایان شهرهای داخلی ایران و شهرهای قلمرو شاهنشاهی ایران در خارج ملزم به ساختن چنین باغچه هایی بوده اند. برای مثال تخت جمشید یکی از این پردیس هاست. واژه پردیس به معنای بهشت، به معنی ”بهترین زندگی است“ و این بهشت به شکل باغی سرسبز، خرم و زیبا مجسم می شده است.
بنابراین ایرانیان تصور ذهنیشان از بهشت را در باغهایی سبز و خرم تجسم بخشیده اند. بطوریکه استفاده از آب و درختان و گیاهان در باغ ایرانی نماد همان جویبارها، درختان و گلهای زیبایی است که در بهشت وعده داده شده است