دانلود تحقیق رایگان خشک سالی
بیش از نیمی از مساحت کشور ما را مناطق بیابانی یا نیمه‌بیابانی تشکیل می‌دهد. از این میان، یک‌پنجم از مساحت کشور نیز در شمار بیابان‌های واقعی جهان قرار دارد.
بیابان واقعی در تعریف اقلیمی یعنی جایی که زادآوری زیستی در آن در حداقل ممکن است.
به‌واقع یک‌پنجم از مساحت کشور مطلقاً هیچ قابلیتی برای انواع فعالیت‌های توسعه انسانی از قبیل کشاورزی و غیره ندارد و به‌صورت محدود شاید فقط برای بیابان‌گردی آن هم در قالب تورهای ماجراجویانه مناسب باشد.
نکته این است که در همه 50 سال گذشته این یک‌پنجم در حال گسترش بوده و آن یک‌دوم نیز روز به روز بیش از گذشته وسعت یافته است.
کشور ما روز به روز بیابان‌تر و بیابان‌های ما روز به روز مخوف‌تر شده‌اند. مجموعه این فرآیند بیابان‌زایی نام دارد؛ فرآیندی که مسئولان دولتی چندان راغب به بحث و گفت‌وگوی مستند درباره آن نیستند و اساساً جامعه دانشگاهی ما نیز حوصله تحقیق درباره آن را از دست داده است و انگار همه فراموش کرده‌اند که ما در شمار 10 کشور اول بیابان‌زای جهان قرار داریم و سازمان ملل تأکید کرده است بیابان‌زایی بزرگترین بحران بشر در دوره کنونی است و این پدیده در سده پیش رو با توجه به پیش‌بینی فرارسیدن یک دوران طولانی خشکسالی بیشتر از گذشته گسترش خواهد یافت.
