مقدمه : دوربین ها در نقشه برداری به دو دسته ترازیاب ها و زاویه یاب ها تقسیم می شوند کهدر اینجا به معرفی دوربین ترازیاب (نیوو ) می پردازیم.د.ربین نیوو از قمست های مختلفی شامل تراز ها پیچ های تنظیم کندده دوربین بر روی سه پایه عدسی چشمی عدسی شی که دز شکل زیر به معرفی آن پرداختیم.
میر یا شاخص : خط کش های بلند فلزی یا چوبی است که تقسیمات مدرج میلیمتری تقسیمشده است .عرض شاخص بین 7 تا 12 سانتی متر است که برای اشاره به نقاط و نقطه خوانیکاربرد دارد.
شرح عملیات:
الف :استقرار دوربین: دوربین را بر روی سه پایه قرار می دهیم و تا زمانی که آن را نبسته ایم آن را رها نمی کنیم با پیچی که در زیر سطح بالای سه پایه است ان را میبندیم انگاه پیچ های تراز را کاملا بسته و بعد با چرخاندن آنها به تراز کردن دوربین می پردازیم هنگامی که حباب موجود در تاز کروی دروسط ان قرار گرفت دوربین را به اندازه 900 می چرخانیم اگر در ان وضعیت نیز حباب در وسط تراز قرار گرفت دوربین ما تراز میباشد آنگاه میتوانیم شروع به کار کردن با دوربین کنیم..
در این آزمایشگاه شما فعالیت الکتریکی ماهیچه را به وسیله ی ثبت کردن الکترو کاردیو گرام (emg) از یک داوطلب بررسی خواهید کرد. شما emg را روی هر داوطلب بررسی خواهید کرد و حرکت ماهیچه را ایجاد می کنید:
از این روش برای اندازه گیری سرعت هدایت عصب استفاده می کنید.
بیشینه
عضلات برای نقل و انتقال و حمایت از استخوان بندی حیوان کار انجام می دهد. هر ماهیچه از تارهای ماهیچه ای منحصر به فردی تشکیل شده در فاسیکولها سازماندهی می شوند. هر تار منحصرآ به وسیله ی شاخه ای از موتور آکسون وصل می شود . تحت شرایط معمول یک فعالیت نورونی همه فعالیتهای بالقوه تارهای ماهیچه ای وصل می شود به وسیله موتور نورون و شاخه آکسون.
موتور نورون به همراه همه فیبر های ماهیچه ای خالص که متصل است موتور یونیت نامیده می شود این فرآیند شروع یک حرکت بالقوه را در بردارد.(چه به طور داوطلبانهد یا به عنوان نتیجه ای از تحریک الکتریکی عصب محیطی)هدایت عمل بالقوه در طول عصب فیبر ، کاهش نورون ناقل در محل تقاطع نورون عضلانی و هم چنین دپلاریزاسیون پوسته ماهیچه منجر به انقباض فیبرهای ماهیچه ای می شود.الکترو میوگرافی روشی هست که فعالیت الکتریکی ماهیچه ها و کنترل اعصاب ماهیچه ها را اندازه گیری می کند.
اطلاعات ثبت شده یک الکترو میوگراف هست.
«قبل از هر
چیز لازم است بدانیم که منظور از یک مسافر ناتوان چیست؟»
واژه مسافر ناتوان در برگیرنده همه افرادی است که بنابر دلایل جسمی و یا شرایط مغزی و روانی نمی توان مثل سایر مسافران با آنها رفتار کرد. به همین دلیل واژه فوق نه تنها شامل بیمارانی که خوابیده سفر می کنند می باشد، بلکه هر نوع مسافر بیمار و ناتوان موقت نیز که در صندلیهای معمولی سفر می کنند (همچون افرادی که دچار شکستگی در یکی از اعضای بدن هستند و افراد پیر و …) و همچنین نابینایان و ناشنوایان و سایر ناتوانان دائمی را در بر می گیرد.
به عبارت دیگر میلیونها مسافر بالقوه قطار و اکثر آنهایی که ممکن است در شرایط عادی، نیاز به مراقبتهای پزشکی نداشته باشند ولی در حالت سفر کم و بیش احتیاج به کمک دارند، در ردیف افراد ناتوان قرار می گیرند.
درجات مختلف ناتوانی جسمی این قبیل افراد، مسائل و برنامه ریزی های متفاوتی را برای شرکتهای حمل و نقل ایجاب می کند. یک مسافر سالم فقط احتیاج دارد که به داخل قطار هدایت شود و در مقصد نیز به ایستگاه راهنمایی شود. اما برای افراد ناتوان، بخصوص معلولین جسمی-حرکتی نیاز به تجهیزات و امکانات ویژه ای است که این افراد را قادر سازد تا به داخل سالن مسافری منتقل شوند.
بعضی از مردم بیش از یک ناتوانی دارند و همه آنها به اندازه کافی واضح نیست که استفاده از ویلچر و عصای سفید را ایجاب کند. مسلماً سن و ناتوانی مترادف نیستند ولی بین آنها ارتباط قوی برقرار است. دو سوم افراد ناتوان پیر هستند:
4600000 نفر مشکل راه رفتن دارند. 800000 نفر آنها از ویلچر استفاده می کنند.
ایستگاههای شلوغ و نیاز به رفتن از یک سطح به سطح دیگر، مشکلات خاص خودش را برای افرادی که نمی توانند سریع راه بروند یا اصلاً نمی توانند راه بروند را بوجود می آورد.