تاریخچهی مختصری از هنر باغسازی اروپا:
میتوان تاریخچهی باغسازی را به صورت زیر تقسیم بندی کرد:
1- عهد قدیم (قبل از میلاد مسیح)
2- قرون وسطی
3- عصر رنسانس(نوزایی) که از اواخر قرن 13 در فلورانس ایتالیا آغاز شد و سه قرن باقی ماند.
4- دوران بعد از رنسانس (پیدایش باغهای باروک یا رسمی)، قرن 17 و 18
5- دوران طبیعت گرایی، اواخر قرن 18 به بعد
با توجه به تاریخچه افسانههای اساطیری، تاریخچهی باغسازی به 3000 سال قبل از میلاد میرسد. چنانچه در زمان فراعنه و حضرت موسی باغهای زیتون و طرحهای هندسی بسیاری در اطراف رود نیل مرسوم بوده است. همچنین یکی از عجایب هفتگانه، باغ های معلق بابل بوده که بخت النصر پادشاه بابل برای ملکه خود در ششصد سال قبل از میلاد مسیح ساخته است. آنطور که در داستان ها آمده است این باغ ها پنج طبقه بوده و به فاصله پنجاه پله بر روی هم قرار داشته اند که در هر طبقه آن درختان بزرگ و گیاهان زینتی کاشته بوده اند . ولی اکنون آثاری از آن برجای نمانده است . برخی از محققین بر این عقیده اند که باغ های تفریحی پارسیان و مصریان در طول تاریخ مخصوصا قبل از میلاد مسیح ، بزرگترین منبع الهام بخش هنر باغ سازی در یونان قدیم به ویژه در دوران افلاطون و ارسطو ، بوده است.
ایرانیان از قدیم الایام به ساختن باغ ها و باغچه ها در حیاط و دور و بر بنا ها علاقه خاصی داشته اند، آنها باغچه هایی را در اطراف بنا می ساختند ”په اره دیسه“ یا پردیس می نامیدند، که به معنای پیرامون دژ یا ”دیس“بود. ”دیس“ به معنای بنا بوده و کسی که آن را می ساخت ”دیسل“ یا بنا می خواندند.
فرمانروایان شهرهای داخلی ایران و شهرهای قلمرو شاهنشاهی ایران در خارج ملزم به ساختن چنین باغچه هایی بوده اند. برای مثال تخت جمشید یکی از این پردیس هاست. واژه پردیس به معنای بهشت، به معنی ”بهترین زندگی است“ و این بهشت به شکل باغی سرسبز، خرم و زیبا مجسم می شده است.
بنابراین ایرانیان تصور ذهنیشان از بهشت را در باغهایی سبز و خرم تجسم بخشیده اند. بطوریکه استفاده از آب و درختان و گیاهان در باغ ایرانی نماد همان جویبارها، درختان و گلهای زیبایی است که در بهشت وعده داده شده است