کتاب زمستان

مهدی اخوان ثالث در سال ۱۳۰۷ در توس نو مشهد چشم به جهان گشود. در مشهد تا دوره متوسطه ادامه تحصیل داد. از نوجوانی به شاعری روی آورد و در آغاز قالب شعر کهن را برگزید. در سال ۱۳۲۶ دوره هنرستان مشهد رشته آهنگری را به پایان برد و همان جا در همین رشته آغاز به کار کرد. در آغاز دهه بیست زندگیش به تهران آمد و  پیشه آموزگاری را برگزید. اخوان چند بار به زندان افتاد و یک بار نیز به حومه کاشان تبعید شد. در سال ۱۳۲۹ بادختر عمویش ایران (خدیجه) اخوان ثالث ازدواج کرد. در سال ۱۳۳۳ برای دومین بار به اتهام سیاسی زندانی شد. پس از آزادی از زندان در ۱۳۳۶ به کار در رادیو پرداخت و مدتی بعد به تلویزیون خوزستان منتقل شد. در سال ۱۳۵۳ از خوزستان به تهران بازگشت و این بار در رادیو و تلویزیون ملی ایران به کار پرداخت. در سال ۱۳۵۶ در دانشگاه‌های تهران، ملی و تربیت معلم به‌تدریس شعر سامانی و معاصر روی آورد. در سال ۱۳۶۹ به دعوت خانه فرهنگ آلمان برای برگزاری شب شعری برای نخستین بار به خارج رفت و سرانجام چند ماهی پس از بازگشت از سفر در چهارم شهریور ماه همان سال از دنیا رفت طبق وصیت وی در توس در کنار آرامگاه فردوسی به خاک سپرده شد. زمستان عنوان مشهورترین شعر مهدی اخوان ثالث (م. امید) است. او این شعر را خطاب به احمد شاملو سروده است. شعر دارای دو لایه است: در لایه اول، راوی مشغول توصیف سرمای سوزان آخرین فصل سال است، اما در لایه زیرین راوی یخبندان فضای سیاسی کشور را به تصویر می کشد. این دفتر شامل ۴۰ شعر می باشد.

زمستان 62

شراب خام، دل کور، داستان جاوید، درد سیاوش، باده کهن، ثریا در اغما، زمستان 62 و... تعدادی از کتاب‌های اسماعیل فصیح هستند که عده‌ای را موافق با فصیح ساخته‌اند و عده‌ای را مخالف. می‌توان گفت اسماعیل فصیح نه موافقان پرشوری دارد نه مخالفان سرسختی. هر چند خود نیز از زیادنویسی و گوشه‌گیری‌اش پیداست که همین را می‌خواسته. 
نویسنده آنقدر در کتاب‌هایش حضور پر‌رنگی دارد که هر کدام از کتاب‌هایش را که می‌خوانیم انگار تکه‌هایی از یک پازل را کامل کرده‌ایم . «رسول» در «دل کور» نشان دهنده کودکی خود فصیح است، هرچند فصیح خود، رسول راهمانند برادرش محمد می‌داند. این داستان خاطرات دوران کودکی او را می‌سازد با آن محله‌های قدیمی تهران و درخونگاه و خانه‌ی پدری‌اش.
«ثریا در اغما»انزجار اوست از فضای روشنفکر زده‌ی ایرانیان مقیم غرب که در سفرش به پاریس برای دیدن دخترش (که ظاهرا نافرجام هم بوده است) آن را نقل کرده و شاید همین امر موجب شده است تا از جمع‌های ادبی داخل کشور هم تا به این حد گریزان باشد.
اما ( زمستان 62)؛ در این رمان نیز جلال آریان و شخصیت‌های کم و بیش یکسان فصیح حضوردارند. این شخصیت‌ها به‌نوعی مشخصه‌ی رمان‌های فصیح شده‌اند. این‌جا هم می‌شود رد پای زندگی فصیح را دید با این توضیح که جلال آریان کارمند بازنشسته شرکت نفت است و فضا فضای اهواز است در زمان جنگ. 
اما چیزهایی هستند که زمستان 62 را متمایز می کنند: عده‌ای بر این باورهستند که «ثریا در اغما» و «زمستان 62» به دلایلی بهترین رمان‌های فصیح هستند یکی از این دلایل پیوندی است که این دو اثر خصوصا «زمستان 62» بین ادبیات عامه‌پسند و ادبیات خاص امروز برقرار می‌کند.
 فصیح در زمستان 62 جامعه ای را توصیف می‌کند که در آن فشارها و تنش‌های حاصل از جنگ بر مردم وارد می‌شود، موازی با آن اتفاقاتی است که در خانواده‌ای ظاهرا مدرن می‌افتد و فضای مهمانی‌ها و بحث‌های آن خانواده خارج از حیطه‌ی جنگ و...  اشخاصی را مانند ابوغالب وارد داستان می‌کند که حاضرند در آن اوضاع از شلوغی سوء‌استفاده کنند و دست به هر کاری بزنند. درهمین بحبوحه فردی به نام منصور فرجام با دکترای کامپیوتر به ایران آمده است تا برای دانشجویان مرکز کامپیوتر و زبان برپا کند، و بالاخره جلال آریان که بی‌طرف است و بدون هیچ قضاوتی به دنبال هیچ می‌گردد. 
با وجود این که زاویه دید در این رمان به گونه‌ای انتخاب شده است که انتظار می‌رود توصیفات کاملی از فضا و موقعیت نداشته باشیم، نویسنده طوری چارچوب رمان را محکم کرده است که در همین فضای نسبتا پارادوکسیکال و نامتعارف تمام جزئیات بیان شود و شخصیت‌پردازی تا اندازه زیادی موفق است. به لحاظ تضاد حاصل شده بین مولفه های رمان از قبیل غرب و ایران، سنت و مدرنیته، علم و عرفان و مرکز کامپیوتر و جنگ فضای کلی داستان کاملا تاثیر گذار برای خواننده عام و خاص است و در نهایت ما با یک روایت تراژیک روبرو می‌شویم. داستان را جلال آریان روایت می‌کند که نقش چندانی در پیشبرد رمان ندارد و در واقع داستان با برخورد و گفتگوی او با منصور فرجام پیش می‌رود. راوی اول شخص به هیچ عنوان در مرکز توجه قرار ندارد و با یک راوی همه چیز‌دان و آگاه روبرو نیستیم و حتی مخاطب در قسمتهایی از رمان انتظار دارد او به تهران برگردد، اما این روایت با همه‌ی سادگی‌اش و پرداختن به یک (دیگری) پر‌رنگ به گونه‌ای است که گاهی لذت کامل را به وجود می‌آورد. با روایت تا حدی طنز‌گونه شاهد رخداد‌هایی چنان تلخ هستیم که به هیچ عنوان نمی توان از کنار آن‌ها راحت گذشت و چه بسا دغدغه همین امروز ماست.
سطرهایی مثل:
«البته مردم تهران هم در زندگی این روزها، از فرط شادمانی و خنده، روده‌بر هم نمی‌شوند. آنها هم مثل همه به نوعی منتظر چیزی‌اند، توی صف منتظراتوبوس‌اند یا منتظر نان لواش‌اند یا منتظر پاسپورت‌اند یا منتظر بچه‌هایشان از جبهه‌ها یا منتظر اعلان کوپن مرغ‌اند یا منتظر اعلان کوپن نفت‌اند، یا منتظر یک چیزی هستند... و خدا را شکر می‌کنند. مردم تهران همیشه خدا را شکر می‌کنند. بابا حالا خوبه، اگر برق دو ساعت برود، می‌گویند: «بابا حالا خوبه که دو ساعت میره.» اگر چهار ساعت برود می‌گویند: «بابا حالا خوبه که چهار ساعت میره.» اگر اصلاً برود می‌گویند:«بابا حالا خوبه که نفت هست. اگر نفت نباشد، می‌گویند:«بابا حالا خوبه که توی مخمون نزدند.» شکر می‌کنند و روزگار را در میهن اسلامی می‌گذرانند.»
به طور کلی در این کتاب فصیح به جای برخورد با یک محور اصلی با خرده جماعت‌ها روبرو هستیم . چه در مرکز کامپیوتر  ، چه در جبهه و فضای خاص حاکم بر آن، چه در خانواده دکتر و اطرافیانش، چه خانه دزدی ابوغالب و خانواده‌اش . همه‌ی اینها برای ما قابل لمس‌اند و حتی اگر جنگ و آن روزها را ندیده باشیم این جماعت برای ما شناخته شده‌اند.
متاسفانه در این کتاب فصیح برای آفرینش لحن تلاش خاصی نکرده است و منصور فرجام که سال‌ها در غرب تحصیل کرده است و می‌بایست متمایز از بقیه باشد دقیقا همانطوری حرف می‌زند که جلال آریان حرف می‌زند ، گوینده‌ی دیالوگ‌هایی که بین جلال آریان و دکتر رد و بدل می‌شود گاهی گم می‌شود . حتی تکه‌کلام‌های تکراری در کتاب آنقدر زیاد‌ند که گاهی خواننده را خسته می‌کنند . 
ولی با همه ی آنها این کتاب یکی از موفق‌ترین کتاب‌ها در زمینه‌ی جنگ است که نه مغرضانه نوشته شده است و نه با هیچ موضع خاصی . تنها می‌توان آن را خواند و آن روزها را دید و به خاطر سپرد.

عکس روز زمستانی

یک روز سرد زمستانی در پارک فاتح کرج.این عکس رو خودم گرفتم که به خاطر بارش زیبای برف و پرسپکتیو قشنگ عکس یکی از بهترین عکس های بنده هستش.