کتاب انسان (صبا فدوی)

واژه انسان برای موجودی که به صورت یک انسان تجلی یافته است واژه ای بیگانه نیست. با این حال او عمر خود را برای فهم واژه های بیگانه صرف می کند. یک موج همیشه در اندیشه ساحل است و به سوی آن می شتابد، زیرا ساحل برای موج واژه ایست بیگانه و دور است که رسیدن به آن آرامشی کاذب را برای او به ارمغان می آورد، ولی این شتاب و سکون موجب پریشانی دریا می گردد. به هنگام فهم واژه انسان، انسانیت است که ظهور می کند و راده و عشق معنا می یابد. یک انسان زمانی انسان خواهد بود که به خویشتن خویش بیاندیشد. همان نوری که به او مقامی والاتر از یک فرشته و بال هایی آزاد برای پرواز می دهد. کتاب "انسان" چیزی را شرح نمی دهد و برای فهم مطلبی تلاش نمی کند، بلکه تنها فریادی بی صداست از درون انسانی که از موج بودن رسته و در قلب دریا آرام گرفته است. او در حبابی معلق در عشق نشسته است و هستی بی صبرانه در انتظار دگردیسی اوست.