اقدام پژوهی عملکرد گروهی دانش آموزان برای درک بهتر دروس
مقدمه
آنچه که برای بسیاری از معلمان و دست
اندرکاران آموزش و پرورش و خانواده‌ها مطرح است، این که در امر یادگیری و پیشرفت
تحصیلی دانش‌آموزان، عملکرد گروهی و همکاری میان آنها مهم‌تراست یا رقابت انفرادی؟
در گذشته اعتقاد بر این بود که کلاس درس باید از آرامش و سکوت مطلق برخوردار باشد
و نیز دانش‌آموزان را به رقابتی سخت و تنگاتنگ با یکدیگر وا می‌داشتند. اما امروزه
بسیاری از مدارس در صدد استفاده از برنامه‌هایی هستند که دانش‌آموزان را به بیان
عقید و همکاری و مشارکت در یادگیری دعوت می‌کنند، در دهه‌های اخیر یادگیری مشارکتی
و همکاری و تعاون در گروه، موضوع بحث انگیزی در آموزش شده است و معلمان در حال
تجربه کردن روش‌های یادگیری مشارکتی و گروهی هستند تا سطح آموزش را در کلاس‌های
خود از لحاظ کمی و کیفی ارتقا دهند.در این اقدام پژوهی تلاش کردیم چگونگی
تأثیرروشهای مشارکتی برافزایش علاقمندی دانش آموزان پایه دوم راهنمایی مدرسه
راهنمایی شهیدین پورمحمدی به درس علوم تجربی بپردازیم.
در سوره مائده، آیه ۲ قرآن کریم آمده
است «تعاونوا علی‌البر والتقوی» در امور نیک و تقوا همکاری نمایید.
همکاری یعنی چه؟ بطور خلاصه، همکاری زمانی صورت می‌گیرد که دو نفر یا بیشتر برای
پیدا کردن راه‌حلی که بهتر از راه‌حل خودشان است با هم کار می‌کنند راه‌حلی
بهتررابرگزینند.
همکاری سازنده با دیگران، در پیشرفت و موفقیت انسان موثر است، اما به هر حال رقابت با دیگران هم بخشی از زندگی است و سهمی برای خود دارد. کودکان رقابت را خیلی زود می‌شناسند (از وقتی که می‌خواهند توجه بیشتر پدر و مادر و بزرگترها را به خود جلب کنند تا وقتی که در مدرسه برای نمرات بهتر و جوایز و تحسین‌های بیشتر رقابت می‌کنند) رقابت هم برای خود جایی در زندگی دارد اما باید توجه داشت که در محدوده خود بماند و از حد معینی تجاوز نکند. البته هستند کسانی که زندگی را تنها «یک مسابقه و مبارزه دائمی» تلقی می‌کنند. اگر انسان چنین احساسی داشته باشد معنی‌اش این است که برای پیشرفت خود دائماً نیاز به کنار زدن و از سر راه برداشتن دیگران دارد. در رقابت دوستانه در نظر گرفتن انصاف و ملاحظه اساس کار است. متاسفانه بیشتر رقابت‌ها، نهایتاً به سرانجامی نامطبوع ختم می‌شوند.
